Kompleks Portnoya
Wielokrotnie nagradzana inscenizacja głośnej powieści Philipa Rotha w reżyserii Adama Sajnuka i Aleksandry Popławskiej.
Oto Alexander Portnoy: żyd i antysemita, seksoholik i onanista, maminsynek i buntownik, szowinista i zastępca komisarza Nowego Jorku ds. równouprawnienia. Bohater spektaklu stara się odnaleźć własną tożsamość, jej czystą i niezapisaną formę – wolną od semickiego wychowania, powinowactwa i przywiązania. Jeszcze nie wie, że to niemożliwe.
Spektakl jest adaptacją powieści, która w latach 70. stała się manifestem ówczesnego pokolenia amerykańskiego. Sztukę doceniono dwoma Feliksami Warszawskimi: w najważniejszej kategorii, czyli za reżyserię – dla Adama Sajnuka (który również wciela się w postać Alexa) i Aleksandry Popławskiej oraz za debiut aktorski dla Anny Smołowik, grającej i skromną siostrę Portnoya, i liczne wcielenia jego kochanek.
Realizację Sajnuka można zachwalać długo i na różne sposoby. Ale najlepszą recenzją niech będą słowa Lecha Śliwonika, byłego rektora Akademii Teatralnej i redaktora naczelnego „Sceny”, na której łamach tak pisał o „Kompleksie”: Naprawdę dobra robota. No niech będzie – bardzo dobra.
Nagrody:
– Feliks warszawski za reżyserię dla Aleksandry Popławskiej i Adama Sajnuka
– Feliks warszawski za debiut dla Anny Smołowik
na motywach książki Philipa Rotha
przekład: ANNA KOŁYSZKO
scenariusz: ADAM SAJNUK
reżyseria: ALEKSANDRA POPŁAWSKA, ADAM SAJNUK
scenografia: SYWIA KOCHANIEC, KATARZYNA ADAMCZYK, ADAM SAJNUK
kostiumy: KATARZYNA ADAMCZYK
charakteryzacja: MARTA DĄBROWSKA
obsada: MONIKA MARIOTTI, ANNA SMOŁOWIK, BARTOSZ ADAMCZYK, ADAM SAJNUK
Czas trwania: 135 minuty
Trzy dni deszczu
Nan i Walker spotykają się po latach w dniu odczytania testamentu swojego ojca, wybitnego architekta. Wiedzą tylko tyle, że z pewnością odziedziczą rodzinny dom. Dołącza do nich Pip, który jest synem Theo, wieloletniego przyjaciela i zawodowego wspólnika zmarłego Neda. Ku zaskoczeniu wszystkich dom, który stanowi wybitne dzieło architektury, trafia w ręce Pipa.
TRZY DNI DESZCZU to dramat obyczajowy podejmujący problem naszych życiowych wyborów i związanych z tym późniejszych konsekwencji. Treść dramatu wprowadza widza w temat dziedziczenia po przodkach rożnego rodzaju stereotypowych zachowań, sposobu myślenia, a nawet chorób. To opowieść o samotności i braku komunikacji. O osobistej wolności i cenie, którą musimy zapłacić za szczęście.
Całość sztuki osadzona jest na precyzyjnej i psychologicznej grze aktorskiej, która pozwala widzowi wejść w świat bohaterów. Świat, który może być z powodzeniem lustrzanym odbiciem naszego życia.
RECENZJE:
„Rafał Mohr jako reżyser, bardzo dobrze odczytał intencje autora sztuki. Zrobił teatr, za którym coraz bardziej tęsknię, wbijający mnie w fotel nie przez obrazoburczość, ale przez emocje, które płyną ze sceny.”
Tomasz Sobierajski, ElleMan.pl
„Znakomicie obmyślona i zagrana sztuka amerykańskiego pisarza ma ciekawą konstrukcję.
Prawdziwa sceniczna wirtuozeria…”
Tomasz Miłkowski, „Przegląd”
REŻYSERIA: Rafał Maria Mohr
OBSADA:
Justyna Kowalska (aktorka Teatru Narodowego)
Maciej Raniszewski
Piotr Ligienza
SCENOGRAFIA:
Olga Mazur i Łukasz Misztal
KOSTIUMY:
Anna Maria Czarnecka
REŻYSERIA ŚWIATŁA:
Katarzyna Łuszczyk
MUZYKA:
Michał Lamża
TŁUMACZENIE:
Hanna Szczerkowska
AUTOR „Trzy dni deszczu”:
Richard Greenberg
Czas trwania: 150 minut
Trzy dni deszczu
Nan i Walker spotykają się po latach w dniu odczytania testamentu swojego ojca, wybitnego architekta. Wiedzą tylko tyle, że z pewnością odziedziczą rodzinny dom. Dołącza do nich Pip, który jest synem Theo, wieloletniego przyjaciela i zawodowego wspólnika zmarłego Neda. Ku zaskoczeniu wszystkich dom, który stanowi wybitne dzieło architektury, trafia w ręce Pipa.
TRZY DNI DESZCZU to dramat obyczajowy podejmujący problem naszych życiowych wyborów i związanych z tym późniejszych konsekwencji. Treść dramatu wprowadza widza w temat dziedziczenia po przodkach rożnego rodzaju stereotypowych zachowań, sposobu myślenia, a nawet chorób. To opowieść o samotności i braku komunikacji. O osobistej wolności i cenie, którą musimy zapłacić za szczęście.
Całość sztuki osadzona jest na precyzyjnej i psychologicznej grze aktorskiej, która pozwala widzowi wejść w świat bohaterów. Świat, który może być z powodzeniem lustrzanym odbiciem naszego życia.